Tekirdağ Tekirdağ bulunmaz eşin!

Soğuk bir kış sabahı, kara bulutların ardından doğup doğmayacağını bilmediğin güneşi saatlerce bekleyebilmek, o beklediğin ışığı içinde taşımak değilse nedir?

Tekirdağ’ı sevmek, benim için tam da budur; ümit etmektir.

Kentleri insanlara benzetirim hep. İstanbul ne kadar psikopatsa, İzmir o kadar güzel, Ankara hırçın bir ruh. Adana öfkeli ve isyankar, Mersin uyuyan güzel, Antalya saçlarından asılmış Rapunzel.

Tekirdağ mı?

Her gün yokuşlarını tırmandığım, sahiline birkaç adımda ulaşabildiğim, dolmuşları dolmayan ama otobüsleri tıklım tıklım, sıcakkanlı insanları ve renkli kültürüyle son durağım.

Trakya olduğu kadar aynı zamanda Anadolu. Ekmek parası için Anadolu’nun dört bir yanından gelenlere kucak açmış, emeğin sevgiyle harmanlandığı şehir.

Çerkezköy’ü, Çorlu’su alınteriyle büyüyen mozaik bir pasta gibi, büyük dilimi hep malum ağızlarda eriyen.

Denizi çok severim, kim sevmez ki! Şarköy’den Marmaraereğlisi’ne uzanan mütevazi sahilleri Hawaii adalarına değişmem, sebebini sormayın.

Ah Süleymanpaşa ah! Adım izlerini izlediğim kaldırımlar, bir an önce ulaşabilmek için aceleyle nefes nefese çıktığım yokuşlar, çay tadında nice muhabbete şahit balıkçı barınağı, manzarasıyla insanın dertlerini unutturan seyir terası.

Ya şiirleriyle sevdaya selam duran merdivenli park; ne güzel bir eserdir. Yapana selam olsun!

Ha bir de kısa buluşmalar için emekliye ayrılmış hastane bahçeleri.

Hüznün isyana durduğu durakları da unutmayalım.

Güneşi beklerken bunları düşünüyordum bir yandan da.

Evet, zorlukları var hayatın; ekmek zor, su pahalı, katık az.

Ama bunu zaten göze almadık mı?

Demiştik ya insan tercihlerinden ibarettir diye.

Elli küsur yıllık hayatımda birçok kent gördüm ve tercihimi yaptım. Pek çok sonradan gelenin sebepleriyle ben de geç geldim. Sevdim, kaldım. Üç yıldır burada yaşıyorum, gazetecilik yapmaya çalışıyorum. Zorluklarına rağmen sevebilmek meselesi, bilirsiniz.

Dedim ya kentleri insanlara benzetirim hep.

Tekirdağ; birçok insan. Hem üç Kemal, hem de Nazım.

Akşamları neşe, geceleri hüzün, sabahları yalnızlık.

Tekirdağ; insanın güzel olan her hali.

Ümidimin şehri.

Not: “Malatya Malatya bulunmaz eşin” türküsünden alıntıladığım başlık için Malatyalıların hoşgörüsüne sığınıyorum.